On 2 March 1648, the première performance of the theater play Zabynaja took place in the Stadsschouwburg (City Theatre) on the Amsterdamse Keizersgracht. Zabynaja is a black woman, referred to in the play as both a moris and a swartin. She is enslaved by a the Portuguese nobleman called Claudio. The play was translated from Spanish by the alderman Gerard Pietersz Schaep and adapted by the author Jan Zoet. Aside from Bredero’s Moortje, it was probably the only play with a black woman in the title role.
Engravure of the Playhouse Van Campen in 1658 by Salomon Savery
Spanish theatre was very popular in Amsterdam. Gerard Schaep made the striking choice not only to translate the names, but also to move the place of the action from Spain to Amsterdam, more specifically to the island of Vlooienburg, near Jodenbreestraat. That was surely no coincidence, as Vlooienburg was home to many Spanish and Portuguese Jews, some of whom had black servants in their households. Apparently, this was a recognizable image to Amsterdam theatre public in the mid-seventeenth century.
Vlooienburg (5)
The play also refers to Rembrandt, who lived in the same area. Two men – Claudio and Pedro de Burgos – are trying to seduce Dorothea, who is married to Bonifacio. But neither one has yet succeeded. When Zabynaja sees what her ‘master’ is up to, she devises a trick.
Dorothea is a buyer of gold and silver thread. Using money from Claudio, Zabynaja pretends that she has been sent by a Spanish noblewoman and that she is an artist who embroiders with such skill that she ‘overshadows the paintings of Rembrandt himself with her needle, which serves as a brush with which she paints in gold. The lady [Dorothea] is thereby so ‘inflamed’ that she would like an opportunity to speak to her about art’.
The trick works; Zabynaja persuades Dorothea to come first to a party at
Claudio’s house and then, with sweet wine and flattering words, to Claudio’s
bedchamber – where the two of them are caught and arrested on the charge of
adultery. Zabynaja is ultimately able to buy Dorothea’s freedom with
Claudio’s money, and Claudio is released because he is unmarried.
The theatre’s accounts show that the play was performed only three times, on 2, 5, and 9 March 1648. The role of Zabynaja was probably played by a man in the theatre’s regular, all-white ensemble. But the accounts show that not only white people performed in the city theatre that year; On 30 July 1648, five guilders was paid to a black woman singer: ‘to a Moorish girl for singing 20 times’
At the time when Rembrandt settled on Jodenbreestraat (7), dozens of people of African descent lived in the area. An important neighbor was Francisca, who lived with several black men, women and children in a basement near the Leper House (2) .
Several
notarial deeds regarding Francisca have been preserved. They were prompted by a
fight in front of the residence of the sugar trader Manuel de Campos on Easter
Sunday, 11 April 1632.
What exactly had happened before the skirmish isnot clear from the documents, but on Easter Sunday a group of five black women and two black men went to the house of De Campos. Rocks were thrown and sticks were brandished, resulting in injury to De Campos’ daughter.
Maps of eastern part of Amsterdam (south up), 16
Two days later, Tuesday, 13 April, De Campos had several witnesses to the incident testify before a notary public. The various statements give detailed information about Francesca’s life as seen through the eyes of her neighbors. We learn that she was living with different black men, women and children in a cellar dwelling. Francisca clearly played a pivotal role in the formation of the black community at that time. According to one of the witnesses, Francisca would ‘receive in her house all the black men who come to this city and pair them off with black women.’
Rembrandt, Study of a Standing African Woman, c. 1642. Present location unknown (Montreux, E.J. Reynolds Collection, until 1932).
The names of several of the inhabitants in her cellar are mentioned, including the women Hester and Dina and a man, Franscisco. Naturally, the statements were intended to discredit Francesca and her company, yet they also show us an interesting picture of a free black woman in the 1630s, who successfully built up a community.
Mark Ponte
At the time when #Rembrandt settled on Jodenbreestraat (7), dozens of people of African descent lived in the area. An important neighbor was Francisca, who lived with several black men, women and children in a basement near the Leper House (2) #blackamsterdam#easter #1632 pic.twitter.com/oQ7c62lChc
Mixed marriages have been part of European cultures for centuries. Here you’ll find some examples first published in a Twitter thread (december 2019).
In 1593 Bastiaen Pieters from the kingdom of Manicongo in Africa maried the widow Trijn Pieters from Amsterdam.
On the 5th of january 1658 Agnietje Cornelis from Lippstadt (Germany) and Anthoine Zanderts from Angola went to city hall Hall (now the Royal Palace) to registered their marriage in Amsterdam.
In 1761 Augustinus Schut from Ceylon (Sri Lanka) married Aaltje Veld from Amsterdam. In 1752 he was baptized together with the Surinamese Johannes van West and Maria Magdalena in De Nieuwe Kerk at Damsquare.
In 1806 Willemina Balk married Justus Gerardus Swaving in Amsterdam. Willemina was the daughter of a planter in Berbice (Guyana) and a free black woman. In the drawing she prepares a West-Indian meal for painter Christiaan Andriessen.
In 1824 Johannes Charles married Elisabeth van Eijbergen in Rotterdam. Later they moved to Amsterdam. Charles was born in Ghana, sold in to slavery in Suriname, and came as a free servant to the Netherlands.
Mark Ponte
Children of Johannes Charles and Elisabeth van Eijbergen
Lea was born or sold in slavery in Asia, but lived almost 50 years in Amsterdam. She arrived with Jan Parvé and Ida Castelijn from Batavia (Jakarta) in Amsterdam. Most probably in 1690 when Parvé was admiral of the VOC return fleet. In 1691 Lea lived with Ida Castelijn at the Keizersgracht, probably as a servant.
On 21 december 1691 ‘Lea van Balij gewesene slavinne’ (‘former slave’) is baptized in the Westerkerk.
Doopinschrijving Lea van Balij
Nieuwe Kerk Amsterdam
It is not clear how long Lea stayed in the house of the Parvé/Castelijn family, but 17 year later she was living in the Leidse Dwarsstraat. In 1708 she marries Nicolaas Baltus from Ambon (Maluku Islands). Lea is then about 40 years old. A month before their daughter Hester is baptized in the the ‘Nieuwe Kerk’ at Damsquare. Interesting enough the witness Esther Jans van Bantam is also from Indonesia.
31 July 1708, baptism of Esther
On 17 august 1712 daughter Elisabeth is baptized in the same church, again witnessed by (H)Ester Jans.
Nicolaas Baltus died a little more then six years later, in 1719. On the 12th of January Nicolaas was buried at the Karthuizer cemetery. According to the registry the family was living in the Goudsbloemdwarstraat in the Jordaan at that moment.
Karthuizer cemetery, 1728
Almost a year after the dead of her first husband Lea van Bali marries Jan Davidse van den Heuvel from Amsterdam.
Lea’s second marriage
1728 is a sad year for Lea. In February, her second husband Jan dies and in July her daughter Hester. The family then lives in Goudsbloemstraat, between Brouwersgracht and the Eerste Bloemdwarsstraat. Jan leaves three children, probably from his first marriage.
Brouwersgracht and the Eerste Bloemdwarsstraat
Ten years later, 21 march 1738, almost 50 year after her forced migration to Amsterdam, Lea passes away. She is buried at the Noorderkerkhof.
Registration of the burial of Lea van Balij, 31 march 1738. Noorderkerk and cemetery
Onder de brug slapen is bijna spreekwoordelijk geworden voor het leven van daklozen op straat. Beschutting zoeken tegen de elementen gebeurde vroeger natuurlijk net zo goed als nu. Onder verschillende bruggen in de stad bevonden zich openbare secreten (urinoirs), waar Amsterdammers in de 17de en 18de eeuw hun behoefte konden doen. Het moeten behoorlijk smerige plaatsen zijn geweest; niet zelden werd er zelfs een lijk uit opgehaald. Maar het waren ook plekken voor buitenstaanders in de samenleving. Bekend is dat mannen er op zoek gingen naar homoseksuele contacten. Daklozen sliepen er: mannen en vrouwen op de vlucht voor de winterkou. Soms ging het om wonderlijke types, zoals ‘Waarzegster Janneke’ en ‘Malle Kees met de bellen’.
Kort na haar oprichting in 1621 liet de West-Indische
Compagnie (WIC) haar oog vallen op de suikerregio’s in het
noordoosten van Brazilië. In 1624 lukte het om Salvador de
Bahia te bezetten, de Portugese hoofdstad van Brazilië.
Door gebrek aan ondersteuning moesten de Nederlanders
de stad al gauw weer opgeven, maar in 1630 slaagden ze
erin de suikerregio’s Paraiba en Pernambuco te veroveren.
Als het grootste suiker producerende gebied ter wereld, was
Pernambuco de hoofdprijs. Deze gebieden vormden de basis
voor de kolonie Nova Holanda of Nederlands-Brazilië, met als
centrum ’t Recief, het huidige Recife.
De korte tijd dat de Nederlanders het er voor het zeggen
hadden, was een tijd van ongekende diversiteit. In Recife
woonden mensen van verschillende geloven, etnische
herkomst en culturen. De WIC hield zich op grote schaal
bezig met slavenhandel en duizenden tot slaaf gemaakte
Afrikanen kwamen door Recife op weg naar de suikerplantages.
De Hollanders smeedden ook allianties met de inheemse
bevolking, de ‘Brasiliaenen’, en Recife kende de eerste
joodse gemeenschap van Amerika. Omdat de kolonie vrijwel
permanent in staat van oorlog was, waren er ook duizenden
huursoldaten: jongens en jongemannen uit heel Europa die
hun eigen talen en culturen meebrachten.
Samen met Bruno Miranda schreef ik een stuk voor het tijdschrift Monumentaal.
Met de expansiedrift in Oost en West kwamen er steeds meer exotische dieren naar de stad. Amsterdammers waren in het algemeen verzot op vogels. In boedelbeschrijvingen komen regelmatig parkieten, papegaaien en kaketoes voor. In een testament uit 1647 wordt zelfs het eigendom van een “pelikaanvogel” over twee kinderen verdeeld.
Matrozen namen vogels en apen mee als souvenir of handelswaar. Op 10 juli 1636 verschenen WIC-kapitein Pierre le Grand en een bierhandelaar bij notaris Henrick Schaef om een verklaring af te leggen op verzoek van Catharina Wiltschut, huisvrouw van collega-kapitein David Adam Wiltschut. Catharina was boos. Haar was een parkiet beloofd, “sijn[de] een indiaensche vogel, die in t spreken van woorden uit verscheijden talen wel geleert was”, maar ze werd opgezadeld met een papegaai. De parkiet was, zo vertellen de getuigen, toevertrouwd aan luitenant Johan van Oosterzee, die de meertalige vogel in Amsterdam aan Wiltschut moest afleveren, maar in Zeeland had geruild voor een papegaai.
Lang niet alle exotische dieren overleefden de lange reis over de oceaan. In april 1763 vertrok het fregat Geertruij en Elsje uit Suriname met aan boord niet alleen de gebruikelijke koffie en suiker, maar ook een “zeer groote zeeschilpad” om in Amsterdam af te leveren. Het dier overleefde de reis niet: hij overleed op 19 mei 1763. Omdat het dode dier erg begon te stinken, gooide de bemanning het in zee. Waarschijnlijk was het een lederschildpad, die van februari tot juli op de modderige stranden van Suriname eieren legt.
Een enkele keer kwam een aap in een notariële akte terecht, zoals op 7 oktober 1786. Een drietal vrouwen uit de Jordaan legde een verklaring af over de overlast die zij hadden van Jan Straatman en zijn aap. De dames zaten enkele dagen eerder in Laurierstraat bij de Metselaarsgang aan een tafeltje met koekjes, toen Straatman met zijn aap passeerde. De man liet het beestje plotseling los, de koekjes vormden een aantrekkelijke buit en binnen een mum van tijd at de aap bijna alle koekjes op.
Meer over dieren in notariële akten in ‘‘Een haes die op de trommel slaet’ op de website van Ons Amsterdam (op papier verschenen oktober 2019)
‘Siet daer, dat geef ik u’. Met die woorden smeet de dronkenlap een bosje gras waarmee hij net z’n gat had afgeveegd naar Weyntje Schouten, de keurige vrouw van de Amsterdamse koopman Pieter Gerritsz Hooft. Het was op een zomeravond in 1639 en het gebeurde in de tuin van herberg De Hulk bij de Gaasp, aan de rand van de Bijlmer.
Op 1 juli wordt de afschaffing van de slavernij in Suriname en de Nederlandse Cariben herdacht. Hiervoor is steeds meer aandacht in de Nederlandse media. Ik werkte mee aan twee tv-reportages.
Met AT5 sprak ik in het Mauritshuis over de zwarte gemeenschap in zeventiende-eeuws Amsterdam, de slavenhandel van graaf Johan Maurits en de veel besproken tentoonstelling Bewogen Beeld in het Mauritshuis.
In de documentaire Geboeid – terug naar de plantage (EO/NPO2) gaat Dwight van van de Vijver op zoek naar het verleden van zijn voorouders in Suriname. Geholpen door de Surinaamse slavenregisters, die sinds kort toegankelijk zijn, ontdekt Dwight steeds meer over zijn familie. De zoektocht brengt hem uiteindelijk op de plantage waar zijn voorouders in slavernij hebben geleefd . Tijdens deze zoektocht bezoekt Dwight ook het Stadsarchief Amsterdam, waar ik hem diverse notariële akten laat zien over de Amsterdamse eigenaren van die plantage.
Dwight van van de Vijver in het Stadsarchief Amsterdam.
Tussen 1630 en 1660 schilderde Rembrandt diverse mensen van
Afrikaanse afkomst op straat en in zijn atelier in Amsterdam, met als
hoogtepunt het schilderij Twee Afrikanen. In de buurt van zijn atelier bestond
een kleine Afrikaanse gemeenschap.
Dit artikel verscheen in Wereldgeschiedenis van Nederland, een initiatief van het Huygens Instituut voor Nederlandse Geschiedenis.
Bij de Nederlandse Gouden Eeuw denk je algauw aan
schilderkunst en in het bijzonder aan de grootste Nederlandse schilder uit die
tijd: Rembrandt Harmensz van Rijn. De uiterst productieve Rembrandt tekende en
schilderde vele Amsterdammers uit zijn omgeving, vaak immigranten. Opvallend is
het aantal zwarte mannen en vrouwen in het werk van Rembrandt en enkele
tijdgenoten. Tussen 1630 en 1660 schetste en schilderde hij verschillende
mensen van Afrikaanse afkomst, toen vaak moren genoemd, op straat en in zijn
atelier aan de Jodenbreestraat.
Het hoogtepunt in het ‘zwarte’ oeuvre vormt ongetwijfeld het
schilderij met twee Afrikanen, dat tegenwoordig, toepasselijk genoeg, in het
Mauritshuis hangt. Dat stadspaleis werd door graaf Johan Maurits van
Nassau-Siegen, van 1637 tot 1644 gouverneur van Nederlands-Brazilië, gebouwd.
De meeste Afrikanen in de Republiek in die tijd hadden ook een deels
Braziliaanse geschiedenis.
Slavernij en vrijheid in Amsterdam
Hoewel de aantallen bescheiden waren, kon je in 1646, het
jaar dat Bredero’s Moortje voor het eerst in de Stadschouwburg werd gespeeld,
in Amsterdam naast mensen uit alle delen van Europa ook immigranten uit Afrika,
Azië en Noord- en Zuid-Amerika tegenkomen. Dit was de periode waarin de
West-Indische Compagnie (WIC) zich voor het eerst actief met slavenhandel ging
bezighouden en de Nederlanders voor enkele tientallen jaren zelfs de
belangrijkste slavenhandelaren ter wereld werden. In de periode 1640-1660
werden er ten minste 164 slavenreizen op touw gezet onder Nederlandse vlag.
Daarnaast werden er nog eens enkele tientallen Portugese en Britse
slavenschepen veroverd. De gevangen Afrikanen op deze schepen werden verhandeld
in Nederlands-Brazilië, Spaans-Amerika en verschillende eilanden in het
Caribisch gebied.
Hoewel de meeste zwarte mensen in het Nederlands-Atlantische
Rijk in Amerika een ervaring van slavernij zullen hebben gehad, betekende dat
zeker niet dat alle Afrikanen in slavernij verkeerden, zeker niet in de
Republiek. De bronnen zijn schaars, niet vreemd, want slavernij was formeel
niet toegestaan in steden als Amsterdam. Letterlijk was er vanaf de jaren 1640
de volgende bepaling opgenomen in het keurboek van Amsterdam: ‘Binnen der Stadt
van Amstelredamme ende hare vrijheydt, zijn alle menschen vrij, ende gene
Slaven.’ Het tweede artikel stelde wel dat degene die als slaaf werd gehouden,
zelf zijn of haar vrijheid moest opeisen.
In de praktijk betekende dit dat slavernij niet op grote
schaal voorkwam, maar ook zeker niet afwezig was in Amsterdam. Uit notariële
akten blijkt dat er in allerlei huishoudens in Amsterdam mensen voor kortere of
langere tijd in slavernij hebben geleefd. Zo woonde in het huis van de in
Brazilië geboren scheepskapitein Laurens de Rasiere de zwarte jongen Jan Pick
van Angola als slaaf, pas na de dood van de kapitein werd Jan vrijgemaakt door
zijn weduwe, omdat hij na jaren van trouwe dienst ‘zijn eigen fortuin wilde
zoeken’. Adou Quacou die geboren was in Axim, een plaats aan de kust van het
huidige Ghana, waar de wic in 1642 een fort op de Portugezen had veroverd, werd
in 1662 in Amsterdam vrijgemaakt door Hubert van Gageldonck, voormalig
opperkoopman in Afrika, en is waarschijnlijk daarna teruggekeerd naar Axim.
Ook Portugese Joden die zich rond de val van Nederlands-Brazilië in Amsterdam vestigden, namen vaak zwarte bedienden en soms ook gekleurde familieleden mee. Suikerhandelaar Eliau Burgos nam de vierentwintigjarige Juliana en veertienjarige Esperanca mee. Toen Eliau haar in 1656 naar het Caribische eiland Barbados wilde meenemen, liep Juliana weg. Simeon Correa en zijn vrouw Maria da Costa Caminha schonken de uit Brazilië meegenomen maar in Afrika geboren zwarte vrouw Zabelinha en haar kinderen de vrijheid in Amsterdam. David Nassy die zich later in Suriname zou vestigen nam, naast een aantal bedienden, ene Debora mee. In 1659 verklaarde Nassy dat Debora een vrije ‘mulata ofte bruin vrouwspersoon’ was, in zijn huis geboren, een familielid van gemengde afkomst. Zowel in bronnen van de joodse gemeente als in andere notariële akten draagt zij de naam Nassy.
Rembrandt, Twee Afrikaanse Mannen (1656?/1661), Mauritshuis Den Haag
Zwarte zeelui in Amsterdam
Naast de mensen die in slavernij in Amsterdam terecht waren
gekomen, waren er rond 1650 enkele tientallen zwarte zeelui en soldaten, vaak
in dienst van de West-Indische Compagnie, die zich in de havenstad Amsterdam
vestigden. Deze mannen kwamen zowel uit Afrika als uit de veroverde gebieden,
met name Brazilië. Deze zeemannen en soldaten vestigden zich, net als de
Portugese Joden, in de buurt van de Jodenbreestraat, de achterliggende
Houttuinen, het eiland Vlooyenburg en bij de Sint-Anthoniespoort aan het einde
van de straat. Een buurt waar al meer Afrikanen als bedienden in de huizen van
Portugezen leefden.
Op 17 januari 1659 werd Francisco van Angola ‘vendrig van Brasil’
begraven op het St.-Anthoniskerkhof in Amsterdam. Francisco had in Brazilië de
leiding gegeven aan een ‘Compagnie de negros’ die aan de kant van de Republiek
vocht tegen de Portugezen. Na de Nederlandse nederlaag in 1654 vestigde
Francisco zich met zijn vrouw Sesijelije Krablije in de Jodenbreestraat, om de
hoek bij Rembrandt van Rijn. In deze omgeving woonde in deze periode meerdere
zwarte zeemannen, de meesten waarschijnlijk net als Francisco veteranen uit
Brazilië. In 1652 trouwde de zeeman Jan Noenes uit Congo met de bediende
Marietje Cos uit Angola in Amsterdam. Marietje was met de Braziliaanse
suikermakelaar Mozes Navarro naar Amsterdam gekomen, bij wie ze tot aan haar
huwelijk woonde vlak achter de Jodenbreestraat in de Houttuinen.
Jan Noenes en Marietje Cos waren niet de enige Afrikanen in
deze buurt die in het huwelijk traden. Vanaf het eind van de zestiende eeuw
zijn er meerdere Afrikanen geweest die in Amsterdam trouwden. Tot aan de jaren
1620, maar ook na de jaren 1660, deden zij dit vooral met Europese vrouwen,
vanaf de jaren twintig tot en met de later jaren 1660 vooral met zwarte
vrouwen. Die laatsten waren, zoals Marietje, meestal in slavernij naar de Republiek
gekomen, maar leidden inmiddels een redelijk onafhankelijk leven. Het
hoogtepunt vormt de periode rond het ‘verlies’ van Nederlands-Brazilië. In de
jaren 1650 en 1660 trouwden enkele tientallen Afrikaanse stellen in Amsterdam,
de meesten van hen gaven als herkomst Angola of Brazilië op. Zij lieten hun
kinderen meestal dopen in het huis Mozes, de rooms-katholieke schuilkerk in de
Breestraat. Daarbij namen zij ook steevast zwarte getuigen mee. We kunnen voor
deze periode dan ook sprekevan een kleine zwarte gemeenschap, juist in de
omgeving van Rembrandts atelier. Een gemeenschap, bestaande uit zeelui en
(voormalige) bedienden, waarvan de mensen qua taal, religie en cultuur, net als
hun Joodse buren, sterk georiënteerd waren op het Portugese koloniale rijk. Zij
leefden vaak met meerdere gezinnen in kelderwoningen, waar ook onderdak werd
verschaft aan nieuwe migranten en wellicht ook weggelopen slaven. Afrikanen die
de schilder vrijwel dagelijks gezien moet hebben en die soms op straat en af en
toe in zijn atelier als model dienden.
Rembrandts Afrikanen
Die toename van het aantal mensen van Afrikaanse afkomst in de directe omgeving van Rembrandt zien we dan ook terug in het werk van de schilder en zijn collega’s, vaak als studiemateriaal voor Bijbelse of historische scènes. Zo staat er een zwarte vrouw als bediende van Maria afgebeeld op Rembrandts De Visitatie (1640) en op de ets De onthoofding van Johannes De doper (1640) staat een zwarte jongen als bediende van de beul.
Rembrandt (1606-1669), De visitatie, 1640, olieverf op paneel, 56.5 x 47.9 cm, Detroit Institute of Arts, Detroit, Michigan
Het bekendste voorbeeld is natuurlijk het schilderij met
twee Afrikanen. Op het doek staat het jaartal 1661 vermeld, maar uit een
boedelinventaris van Rembrandts atelier in 1656 blijkt dat er op dat moment al
een schilderij ‘Twee mooren in een stuck van Rembrandt’ in de ‘Groote
schilderskamer’ hing. Dat moet hetzelfde of een vergelijkbaar schilderij zijn
geweest.
We zullen waarschijnlijk nooit precies weten wie de twee
mannen zijn die op het schilderij in het Mauritshuis zijn afgebeeld. Misschien
waren het de broers Manuel en Bastiaan Ferdinando van het Afrikaanse eiland São
Tomé die bij de stadspoort aan het einde van de Jodenbreestraat woonden. De
broers traden in april 1656 als bootgezellen samen in dienst van de Amsterdamse
admiraliteit. Een jaar later trouwde Bastiaan in Amsterdam met Maria van Angola
en werd hun dochtertje Lucia gedoopt in het huis Mozes. Ook Manuel bleef in
Amsterdam wonen, waar hij in 1679 werd begraven.
